Caipirinha to drink, który towarzyszył mi przez cały mój pobyt w Brazylii. Jest kilka jego odmian, ale mi najbardziej smakowała wersja  podstawowa, która nie jest tak słodka, jak pozostałe. Przygotowuje się ją z likieru z trzciny cukrowej – cachaçy, brązowego cukru i limonki i mogę śmiało powiedzieć, że jest to narodowy napój Brazylijczyków.

W barach wszyscy barmani, a potem także my sami w domu, przygotowywaliśmy wg przepisu:

1. do szklanki wrzuć brązowy cukier i pokrojoną na różnej wielkości limonkę
2. ucieraj i ugniataj, aby zrobić z tego masę, a cukier się nieco rozpuścił
3. dodaj cachaçę i lód
4. wymieszaj
5. pij.

Prawda, że proste?  A jak smakuje!

Poznany w Brazylii jegomość mówił mi, że podobno drink ten wziął się od… domowego leku na hiszpańską grypę, którym była mikstura cytryny, czosnku i miodu z nutką alkoholu. Ktoś kiedyś usunął czosnek, a zamiast miodu dał brązowy cukier oraz lód, aby płyn zadziałał chłodząco w brazylijskim upale. Ale to chyba bardziej taki urban legend, bo wersja oficjalna mówi, że caipirinha była na stołach właścicieli ziemskich w okolicach São Paulo i pojawiała się na imprezach elity.

Nazwa wzięła się od zdrobnienia wyrazu „caipira”, które w języku portugalskim odnosi się do kogoś ze wsi (lub konkretniej do mieszkańców obszarów wiejskich południowo-środkowej Brazylii).

Spotkaliśmy różne wersje caipirinhi, które przyjmowały także różne nazwy, w zależności od tego z czym były mieszane.

I tak:

• caipifruta – to mieszanie  jakiegokolwiek napoju cachaça z sokiem owocowym i kawałkami zmiażdżonych owoców (na zdjęciu powyżej:  caipifruta z ananasem)
• caipiroska zwana również caipivodką to mix owoców z wódką zamiast cachaçy, czyli po  prostu taki drink z owocami
• sakerinha – w której bazą jest sake
• caipirissima – na bazie rumu, a nie cachaçy
• a we Włoszech zamiast cachaçy dają np. campari.