Dzień 12

Jakiś niespokojny sen miałem, budziłem się kilka razy w nocy, mając wrażenie, że nie zdążę na samolot. Zdążyłem, ale tak to jest jak się człowiek śpieszy – wtedy wydaje mu się, że cały świat nagle celowo staje na przeszkodzie robiąc wszystko, byś nie zdążył. Np. takie bramki wyjściowe z metra – wszędzie, przez tyle dni się otwierały, a teraz nie chciały. Taka przygoda.

Ale potem reszta poszła już sprawnie.

Cały lot – dla odmiany – przespałem.

Portugalia przywitała mnie pochmurnym niebem. Człowiek z recepcji mówi, że tylko dziś taka pogoda, a od jutra słońce. Pokój w hostelu nie był gotowy, więc zostawiłem plecaczor i poszedłem połazić po Porto. Piękne budynki, ale zaniedbane. Gdyby je tak odmalować na te same kolory, które mają teraz, odświeżyć po prostu, byłoby przepięknie, być może jedno z najpiękniejszych miast Europy.

Góra-dół, góra-dół. Nie wiem na ilu wzgórzach położone jest to miasto. Kilka miejsc zwiedziłem już: Câmara Municipal do Porto, czyli jeden z największych w Europie ratuszy z 70-metrową wieżą dzwonnicy, stację Sao Bento z pięknymi niebieskimi mozaikami na ścianach, które zostały wzniesione na ruinach XVI-wiecznego klasztoru benedyktyńskiego, mosteiro S. Bento de Vitoria z cudownym widokiem na rzekę Duoro, most Ponte de Louis i winiarnie po drugiej stronie z nazwami na dachach. Do tego jeszcze Igrej des Carmelites i Cardin des Oliviera, gdzie normalnie w parku rosną sobie oliwki. Cais Ribeira i te okolice zostawiłem sobie na wieczór. Będę pił porto w Porto!

Kontaktowałem się też z Vereną i Arjuną – są teraz w Lizbonie, więc albo spotkamy się tam, gdy ja do nich dołączę, albo tu gdy oni do mnie.

Co za wspaniali ludzie!

–

„Przygoda jest zawsze ponad wszelką cenę”
J. London „Na szlaku”

–

Wróciłem do hostelu na śniadanie. Pokoje jeszcze nie posprzątane, ale jest czysto, zadbane pomieszczenia, pastelowe kolory wszędzie. Tylko nie ma pralni, więc czeka mnie ręczne pranie.

Pierwsze spostrzeżenia:

– język przypomina mieszaninę hiszpańskiego z węgierskim. Dużo „sz”

– naprawdę nie wiedziałem, że w Portugalii mają inną strefę czasową – 1h wstecz. Jak w Londynie.

–

Wieczór.

Po ręcznym praniu. Siedzę w ogrodzie, a raczej znów takim patio [patio?]. Rosną tu zioła w skrzynkach pomalowanych na jasne kolory, a kanapy puchowe i miękkie ustawione są wokół stołu zrobionego z palet, również kolorowe. I nocleg za 10e w samym historycznym centrum Porto.

Łaziłem cały dzień boży. Tym razem byłem też nad rzeką, a w zasadzie tam spędziłem większość czasu. Architektura cudowna, ale wymagająca odświeżenia. Część domów niszczeje, bo jest opuszczona. Ale nabrzeże piękne. I most Pont Louis I zaprojektowany przez Eiffla [widać] jeszcze przed wieżą paryską. Taki nasz kolejowy, tylko trochę większy.

A po drugiej stronie mnóstwo winiarni i każda zaprasza na tour i degustację. Byłem w Calem. Tour przypominał mi te winiarnie w Prosper w stanie Washington, choć te portowe są mniejsze. A sama degustacja – mmmm… pyszne winko o nazwie Porto „Old Friends”. I białe pyszne i czerwone. A z nami w grupie mama z młodym synem skejtem i jego kolegą z Tajwanu. Chwilkę pogadaliśmy przy degustacji, stąd wiem. Cały tour spoko, ale przy samym stole ja patrzę, a jeden drugiego zalotnie smyra po nóżce pod stołem. I mama to widzi. I mama nie reaguje. Dla mamy to normalne. A oni są razem ze sobą. I z mamą. Ahm.

Potem w jednej z nadbrzeżnych knajp zjadłem kalmary i tagiatelle z małżami, Mulami i innymi świństwami, których nie potrafię zidentyfikować. I nawet mój brzusio się nie złościł. Może dlatego, że wziąłem do tego wino rubinowe 5 letnie. Rozpustna pychota!

Potem, gdy słońce zachodziło poszedłem na zakupy i tak oto jestem. Banan, oliwki, nektaryny, melon, ciastka i czerwone „Monte Grande”.

I wiersz chodzi mi po głowie. Ach, gdyby tak go jednym zamachem strzepnąć na kartkę. Ale se ne da…

Jutro planuję spać do oporu i na cały dzień skoczę nad ocean. Tylko nie wiem czy pogoda pozwoli posiedzieć nad Atlantykiem.

Wiersz – won na kartkę!

A sio!

PORTOWPORTO

trącić strunę

a rzewne fado samo wypłynie z duszy

czasem trzeba pojęczeć

do dźwięku gitary

samotność nie jest niczym nowym w żegludze

życia

Monte Grande spogląda na mnie alentejańsko

zazdrosne o porto

no przepraszam

po to porto do Porto aportowałem

–

„Bo i cóż nam po tym, gdzie i jak umrzemy,

Dopóki sił w nas dość, by widzieć wszystko?”
Kipling „Sekstyna trampa królewskiego”

INFO PRAKTYCZNE

dojazd z lotniska komunikacją miejską

(automaty nie przyjmują europejskich kart z chipem)

CENY

hostel – 10e

obiad na starówce – 6-15e

wino w sklepie – 2-5e

wino w winiarni – 8-350 e

tour po winiarni z degustacją (winiarnia Calem) – 5e

DO ZWIEDZANIA ZA DARMO:

starówka

most Pont Louis I 

uliczki Porto