Znów komary nocą. Mamy iść na wspin, a spałem 4h. Bez sensu. A T. zdziwiony, że tutaj komary. Ja mam wrażenie, że jakieś wygłodniałe za bardzo, bo nawet OFF nie działa.

I głupich snów ciąg dalszy. Tym razem jakieś dwie SS-manki zabijają przypadkowych ludzi. Chcę temu zapobiec, ale nie potrafię. W końcu jedną z nich zabijam, ale ona i tak nie umiera, chce zabić mnie. Budzą mnie emocje snu i komary. Kilka ukąszeń.
Czyżby na tym urlopie wychodziły ze mnie stresujące sytuacje w pracy zamknięte w metaforze przemocy?

Jest koło piątej, cykady napieprzają za oknem, a komary wewnątrz. Za godzinę wstanie T., idziemy na wspin w końcu. Siedzę na innym balkonie, dzień się budzi, a ja przy herbacie.
Znów poranek mojego typu.
Znów błogo.
Z prawej mam skałę, na której jest kilka dróg, a nie wiemy jak do niej dojść, nad nią niebo robi się niebiesko-czerwone: wstaje słońce. Z lewej na ziemi umiera żuczek – i moje refleksje o ingerowaniu w przyrodę. Albo patrzenie na śmierć. Albo dobicie (że niby humanitarnie?). Jakie mam prawo ingerencji w przyrodę? Czy coś, co moim zdaniem mogłoby pomóc pomaga rzeczywiście?
I… co ja mam w głowie, że biorą się takie sny?

Czytam „Fale”. Który to już rok? Może tym razem skończę, bo nawet jakoś to się posuwa. Każde zdanie ważne, każde słowo istotne.
A tu najpierw zakupy na targu rybnym, potem wspin i właściwie chyba lenistwo. Jutro mamy płynąć na Korćulę, gdzie podobno urodził się Marco Polo.

9:18

Dopiero tak wczesna godzina, a ja mam wrażenie, jakby pół dnia przeleciało. Byliśmy na wspinie. W końcu! Choć trudno to nazwać jakimś konkretnym wyczynem, to jednak dwie drogi zrobione: Fanta [4b] i Jube [4a]. Skała całkiem dobra, choć drogi niepewne.
Za niedługo na kamienistą plażę, tę z podwodnym światem cudownym.

A od rana z Koryckim i Żukowską:

„Świat nabił nas w butelkę

Za naszą poniewierkę

Za pieski los i pieski wikt […]

Nim na morze wypłyniemy, znów na morze

To jeszcze miła nalej mi, bo jutro będzie gorzej,

Jeśli się do jutra będzie żyć.”

Piękne i smutne zarazem.
Adekwatne?

10:01

***

a ona mi pisze, że miała sen

sen z tych, za którymi się tęskni

do których myśli ulatują hen

i których za często się nie śni

lepiliśmy nad ranem tykwy w glinie?

rzucaliśmy niedobre myśli na wiatr?

szliśmy nad przepaścią na linie?

zwiedzaliśmy razem ten piękny świat?

„Tańczyliśmy wygibasy na bruku i chodniku

Miejskim i mokrym, lecz nie wiadomo gdzie

być może nawet gdzieś w Dubrovniku

tak beztrosko i cudnie śmiałeś się”

lecz sen ten zniknął, jak znika motylek

gdy wiatr potrąci piękny wspomnień kwiat

lecz całe szczęście jest ich we mnie tyle

że łąką wielobarwną jawi się mój świat

———————————————————————————–

Pojechaliśmy tam na kamienistą plażę, ale woda była tak przeraźliwie zimna, że aż czuło się przeszywający do kości ból. Dlatego tylko jedna kąpiel i powrót. W domu obiad, ja sen i doszedłem do nich na plażę w Omisiu. Wieczór spędziliśmy w Splicie, który po zmroku nabiera tępa i życia. Trafiliśmy na próbę opery tam, gdzie wcześniej był Cezar [nigdy nie rozumiałem opery], chodziliśmy uliczkami znów i siedzieliśmy pod palmami. Potem powrót, bo rano wczesna pobudka.

INFO PRAKTYCZNE

Dróg wspinaczkowych w Omisiu jest wiele.

Do części z nich utrudnione jest dojście, które zajmuje bardzo dużo czasu.

Na szczęście są też drogi [skala: IV-VI] blisko centrum.

Problemem jest to, że znajdują się przy głównej drodze,

przez co asekuracja staje się wyczynem polegającym na ochronie przyjaciela i… własnej dupy, żeby nie uderzyło w nią auto.

Zwłaszcza, że często są obite za zakrętem ulicy.

Taka ekwilibrystyka.

Sektor Planovo middle blisko centrum,

przy nim parking dosyć obszerny i dużo miejsca na asekurację.